فرش زمردین به زمین در کشیده اند

و آنگه برو، ز گل، علم زر کشیده اند

دوشیزگان باغ طبقهای سیم و زر

بر سر نهاده، پیش صنوبر کشیده اند

آن سبزهای سایه نشین بین، که پیش گل

دامن ز ماهتاب وز خور در کشیده اند

گلها به دستیاری نم شاخ سبزه را

از خاک بر گرفته و در بر کشیده اند

بر لوح خاک صورت کرسی لاله را

گویی که عرشیان به قلم بر کشیده اند

خط بنفشه گرد رخ شاهدان باغ

هم تازه نقش بسته و هم تر کشیده اند

شب را و روز را به ترازوی مهر و ماه

دریاب تا: چگونه برابر کشیده اند؟

مرغان صبح خیز چو عشاق اشک ریز

در پرده های تیز فغان در کشیده اند

ترکان گل ز راوق شبنم شراب صرف

در جام لاله کرده و اندر کشیده اند

بر روی سوسن از خط رنگین نگاه کن

کز سیم و لاجورد و معصفر کشیده اند؟

با سروشان اگر نه خلافیست در ضمیر

این بیدها ز بهر چه خنجر کشیده اند؟

ای باغبان، به سرزنش بید و سرو کوش

تا خود چرا ز خط چمن سر کشیده اند

خرم دل آن کسان که درین دم به یاد دوست

چون اوحدی نشسته و ساغر کشیده اند